Kreatywny polonista

Zafascynowana prostotą tej tradycyjnej gry rzuciłam się w wir wymyślania nowych pomysłów wykorzystania jej na języku polskim. W poprzednim wpisie pojawiło się  Przedwiośnie . Dziś kolejne dwa pomysły. Tym razem do wykorzystania w szkole podstawowej i ponadpodstawowej - czas na III cz. "Dziadów" i "Żonę modną". Pomysł na pierwszą lub ostatnią lekcję do "Dziadów" i uporządkowanie treści lektury.  Niezbędny będzie tekst utworu oraz poniższe zdjęcia wykonane w Canvie w formacie kółko i krzyżyk (tic tac to). Zadaniem uczniów jest chronologiczne uporządkowanie scen w oparciu o podane niżej obrazy, podanie ich tytułów oraz określenie tematyki każdej z nich, a także uzupełnienie tego, czego brakuje. Nauczyciel może określić tu ilość zdań, które powinny się pojawić (np. trzy). Polecenie może też brzmieć: Opisz zdjęcie w trzech zdaniach, odnieś je do konkretnej sceny z III cz. "Dziadów". Następnie ułóż sceny chronologicznie. Notatkę uzupełnij o sceny, któr

Dziś przychodzę z uniwersalnym pomysłem na lekcję, podczas której będziemy rozmawiać z uczniami o dowolnym bohaterze literackim i świecie jego wartości. Na początek pokazujemy obraz Rene Magritte'a "Osobiste wartości" bez podawania jego tytułu. Prosimy o spostrzeżenia uczniów na jego temat. Obraz omawiamy wyłącznie na płaszczyźnie dosłowności, tego, co uczniowie widzą.  W drugim etapie do obrazu dodajemy tytuł i kolejny raz prosimy uczniów o refleksję na temat obrazu. Tym razem już w kontekście tytułu. Jednocześnie nawiązujemy do tematu lekcji, który dotyczy wartości w życiu bohatera omawianej lektury. W moim przypadku będzie to Cezary Baryka, jednak pomysł sprawdzi się do każdej lektury.  Po części wstępnej przechodzimy do kolejnego zadania. Pokazujemy uczniom poniższe zdjęcia przedstawiające sceny z życia bohatera. Zadanie przygotowane zostało w Canvie na szablonie do gry w kółko i krzyżyk, a inspiracją do jego powstania była prelekcja Jagody Wąsik wygłoszona podczas te

I znów Wokulski… Lubię spontaniczne pomysły na lekcje. Lubię, gdy lekcja „dzieje się sama”, a pomysł na nią powstaje w jej trakcie. Wiem, czego oczekuję po zajęciach… Wiem, jakie cele muszę zrealizować, ale nie lubię kolejny raz tego samego tematu omawiać tak, jak robiłam to już wcześniej. Jest to też czasami trudne ze względów organizacyjnych… Tak było i tym razem… Łatwo zaprezentować Stanisława Wokulskiego jako człowieka epoki przejściowej, dzieląc uczniów na dwie kilkuosobowe grupy. Niewątpliwie jest to trudniejsze, gdy klasa liczy 30 osób. Jak zatem sobie z tym poradziłam? Zaczęłam od tego, że poprosiłam uczniów, by przygotowali sobie lekturę, zabrali ze sobą kredki, pisaki, kolorowy papier z klasy i przybory szkolne, które mogą im się za moment przydać. Tym samym wzbudziłam ich ciekawość. Następnie poszliśmy do auli szkolnej, w której jest mnóstwo przestrzeni. Przy wejściu nadałam uczniom numery zespołów – 1 i 2 – i w ten sposób podzieliłam ich od razu na dwie grupy. W każde

Maturalny egzamin ustny z języka polskiego wzbudza wiele emocji . Dotyczy to zwłaszcza listy z zadaniami jawnymi, którą Centralna Komisja  Egzaminacyjna ogłosiła w  komunikacie 01.09.2021. Dla tych, którzy jeszcze się z nią nie zapoznali, podaję link . Wraz z listą na stronie CKE pojawiły się też dwa krótkie filmy instruktażowe, z którymi warto zapoznać młodzież. Moi licealiści z klas drugich i trzecich obejrzeli oba i podzielili się ze mną swoimi refleksjami na ich temat. Niestety nie były one pozytywne. Mówili o swoich obawach i lękach związanych z tym egzaminem. Zostały one jeszcze pogłębione po przejrzeniu zadań jawnych. Wspólnie wówczas uznaliśmy, że nie możemy zostawiać przygotowania się do egzaminu ustnego na koniec, ponieważ materiału jest bardzo dużo. Opracowaliśmy zatem plan działań. 1. Skupiamy się na lekturach obowiązkowych i ich autorach. Uznajemy, że ich znajomość jest priorytetem, dlatego omawiając je, podczas lekcji wykorzystujemy zagadnienia z podanej listy. 2. Zakład

Metody podawcze, opierające się na przekazywaniu wiedzy w drodze wykładu nadal bardzo często stosowane są podczas wielu lekcji. Zadajemy sobie pytanie, co chcemy omówić na danych zajęciach, a następnie na nie odpowiadamy, prezentując konkretne zagadnienie uczniom. Nie zawsze jednak określamy cel, który pragniemy zrealizować. Warto jednak pamiętać, że rola pytań w edukacji jest ogromna, ponieważ zadawanie odpowiednich pytań stymuluje rozwój i uczy krytycznego myślenia. Zdaniem D. Gołębniak strategia kierowania pytań do uczniów spełnia swe prorozwojowe zadanie tylko wtedy, gdy nauczyciel stawia pytania stymulujące do samodzielnego myślenia i wypowiadania się. Dobre pytania to takie, które stanowią pomost między nauczaniem a uczeniem się, dlatego też stawianie pytań przez uczniów jest uznawane dziś za umiejętność ważniejszą aniżeli umiejętność udzielania na nie odpowiedzi. Jest to istotne zwłaszcza wtedy, gdy bierzemy pod uwagę łatwy dostęp do informacji oraz wielość i różnorodność źródeł

Wraz ze zbliżającym się początkiem roku szkolnego znów szykują się zmiany w podstawie programowej. Chyba coraz mniej nas to już dziwi, jednak niezmiennie wprowadza zamieszanie oraz prowokuje niepotrzebne dyskusje.  Większość polonistów i polonistek krytykuje dobór tekstów w nowym kanonie lektur szkolnych (mam tu na myśli podstawę programową do czteroletniego liceum). Głównie zarzucamy temu spisowi anachronizm i zbyt dużą ilość tekstów. I to wszystko się zgadza, bo mamy świadomość, że większość dzieł nie tylko "nie zachwyca" młodego czytelnika, ale też jest trudna dla niego w odbiorze ze względu na język, bądź zupełnie odbiega od rzeczywistości, w której przyszło mu żyć. A my, nauczyciele, w tym wszystkim musimy jeszcze stanąć na wysokości zadania i chociażby spróbować zaciekawić, by nie być niczym Profesor Bladaczka mówiący "Słowacki wielkim poetą był." Kilka dni temu Minister Edukacji i Nauki podpisał rozporządzenie wprowadzające zmiany w kanonie lektur. Wszystkie