Kreatywny polonista

Maturalny egzamin ustny z języka polskiego wzbudza wiele emocji . Dotyczy to zwłaszcza listy z zadaniami jawnymi, którą Centralna Komisja  Egzaminacyjna ogłosiła w  komunikacie 01.09.2021. Dla tych, którzy jeszcze się z nią nie zapoznali, podaję link . Wraz z listą na stronie CKE pojawiły się też dwa krótkie filmy instruktażowe, z którymi warto zapoznać młodzież. Moi licealiści z klas drugich i trzecich obejrzeli oba i podzielili się ze mną swoimi refleksjami na ich temat. Niestety nie były one pozytywne. Mówili o swoich obawach i lękach związanych z tym egzaminem. Zostały one jeszcze pogłębione po przejrzeniu zadań jawnych. Wspólnie wówczas uznaliśmy, że nie możemy zostawiać przygotowania się do egzaminu ustnego na koniec, ponieważ materiału jest bardzo dużo. Opracowaliśmy zatem plan działań. 1. Skupiamy się na lekturach obowiązkowych i ich autorach. Uznajemy, że ich znajomość jest priorytetem, dlatego omawiając je, podczas lekcji wykorzystujemy zagadnienia z podanej listy. 2. Zakład

Metody podawcze, opierające się na przekazywaniu wiedzy w drodze wykładu nadal bardzo często stosowane są podczas wielu lekcji. Zadajemy sobie pytanie, co chcemy omówić na danych zajęciach, a następnie na nie odpowiadamy, prezentując konkretne zagadnienie uczniom. Nie zawsze jednak określamy cel, który pragniemy zrealizować. Warto jednak pamiętać, że rola pytań w edukacji jest ogromna, ponieważ zadawanie odpowiednich pytań stymuluje rozwój i uczy krytycznego myślenia. Zdaniem D. Gołębniak strategia kierowania pytań do uczniów spełnia swe prorozwojowe zadanie tylko wtedy, gdy nauczyciel stawia pytania stymulujące do samodzielnego myślenia i wypowiadania się. Dobre pytania to takie, które stanowią pomost między nauczaniem a uczeniem się, dlatego też stawianie pytań przez uczniów jest uznawane dziś za umiejętność ważniejszą aniżeli umiejętność udzielania na nie odpowiedzi. Jest to istotne zwłaszcza wtedy, gdy bierzemy pod uwagę łatwy dostęp do informacji oraz wielość i różnorodność źródeł

Wraz ze zbliżającym się początkiem roku szkolnego znów szykują się zmiany w podstawie programowej. Chyba coraz mniej nas to już dziwi, jednak niezmiennie wprowadza zamieszanie oraz prowokuje niepotrzebne dyskusje.  Większość polonistów i polonistek krytykuje dobór tekstów w nowym kanonie lektur szkolnych (mam tu na myśli podstawę programową do czteroletniego liceum). Głównie zarzucamy temu spisowi anachronizm i zbyt dużą ilość tekstów. I to wszystko się zgadza, bo mamy świadomość, że większość dzieł nie tylko "nie zachwyca" młodego czytelnika, ale też jest trudna dla niego w odbiorze ze względu na język, bądź zupełnie odbiega od rzeczywistości, w której przyszło mu żyć. A my, nauczyciele, w tym wszystkim musimy jeszcze stanąć na wysokości zadania i chociażby spróbować zaciekawić, by nie być niczym Profesor Bladaczka mówiący "Słowacki wielkim poetą był." Kilka dni temu Minister Edukacji i Nauki podpisał rozporządzenie wprowadzające zmiany w kanonie lektur. Wszystkie