Kreatywny polonista

Nikt nie lubi krytyki, jednak w szkole często się zdarza, że mamy z nią do czynienia. Reagujemy na niewłaściwe zachowania uczniów, wystawiamy negatywne oceny. Budowanie właściwych relacji między nauczycielem a uczniami, wychowawcą a rodzicami, czy wreszcie między dyrektorem a pracownikami nie należy do łatwych zadań. W świecie, w którym łatwo ulegamy emocjom, często negatywnym, trzeba uczyć się różnych sposobów, za pomocą których zwracamy uwagę innym. Dotychczasowe metody, np. lubiana przeze mnie  "metoda kanapki", okazują się być przestarzałe, dlatego szukam nowych rozwiązań, które mogę wykorzystać zarówno w pracy nauczyciele, jak i dyrektora. Ważne dla mnie jest, by krytyka, którą przekazuję nie raniła, a skłaniała do refleksji i w konsekwencji do zmiany. Jednym ze sposobów, który poznałam ostatnio i którym chciałabym się podzielić jest metoda FUKO. Łączy ona asertywną postawę z konstruktywną krytyką. Opiera się na jasnym wyrażeniu opinii, przy jednoczesnym poszanowaniu roz

Obowiązki dyrektora szkoły oraz różne zobowiązania pochłonęły mnie w ostatnim półroczu do tego stopnia, że blog zszedł na dalszy plan. Nie jest jednak moim celem całkowite porzucenie go, ponieważ nadal zamierzam się dzielić swoimi pomysłami. Może nie wszystkie będą dotyczyły lekcji języka polskiego, za to różnych obszarów edukacji. Niemniej jednak ich celem każdorazowo będzie dążenie do zmiany w polskich szkołach. Dlatego dziś na warsztat biorę KOMPETENCJE KLUCZOWE. Czym tak naprawdę są i czy w ogóle polski system edukacyjny wymaga ich rozwijania. Kompetencje kluczowe to połączenie wiedzy, umiejętności i postaw, które są niezbędne do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej oraz bycia aktywnym obywatelem. Szczególnie ważne są jednak w procesie zatrudniania. Są one skierowane do osób młodych w celu rozwijania umiejętności na poziomie dającym im odpowiednie przygotowanie do dorosłego życia oraz stanowią podstawę do dalszej nauki i życia zawodowego.  W grudniu 2006 roku

Nowa formuła egzaminu maturalnego nieustannie budzi wiele emocji. Niepokój towarzyszy jednak nie tylko uczniom, ale też nauczycielom. Spowodowane jest to ciągłym brakiem rzeczowych materiałów ćwiczeniowych, które moglibyśmy wykorzystywać w swojej pracy. Dodatkowo, tworząc swoje, jesteśmy pełni obaw, czy rzeczywiście robimy to właściwie. Myślę, jednak, że wszystkie ćwiczenia, nawet te tworzone po omacku, przyczyniają się do rzetelnego przygotowania uczniów do egzaminu.   Niniejszy post dotyczy jednej z trudniejszych części egzaminu maturalnego - Języka polskiego w użyciu. To zadanie, które zastąpiło dotychczasowy test czytania ze zrozumieniem. Różnic jest jednak sporo, od tematu począwszy. W formule matury od 2015 roku czytanie ze zrozumieniem opierało się z reguły na tekstach dotyczących języka, tzw. filologicznych. Obecnie tematyka tekstów będzie zupełnie inna, być może nawet bliższa uczniowi, ciekawsza dla niego - moda, kultura różnych krajów, muzyka - nie znaczy to jednak, że łatwie

Nowa formuła maturalnego egzaminu ustnego z języka polskiego zakłada udzielenie przez ucznia odpowiedzi na pytanie o własną perspektywę. Brak zadania takiego pytania przez komisję jest podstawą do podważenia egzaminu. Mając to na uwadze, warto ćwiczyć z uczniami ich subiektywne wypowiedzi na temat lektur. Jednym z moich sposobów jest nietypowa kartkówka. Kolejną tego rodzaju zaproponowałam uczniom przy okazji omawiania noweli Bolesława Prusa "Z legend dawnego Egiptu". Zamiast tradycyjnego sprawdzenia wiedzy zadałam dwa nietypowe polecenia. 1. W 4-5 zdaniach napisz o swoich refleksjach na temat przeczytanego utworu.        W wypowiedzi wykaż się znajomością noweli B. Prusa "Z legend dawnego Egiptu". 2. Wykonaj notatkę wizualną, w której wykażesz się znajomością utworu. Jakość wykonanych zadań była bardzo zróżnicowana, ale też warto uwzględnić, że na ich realizację uczniowie mieli zaledwie 15 minut. To na co jednak warto zwrócić uwagę to fakt, że młodzież sama decydow

29 stycznia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Puzzli. Święto to znane jest także pod nazwą Międzynarodowy Dzień Łamigłówek i ustanowione zostało około połowy lat 90. XX wieku. Puzzle to forma rozrywki, która - jak powszechnie wiadomo - polega na składaniu dużego obrazka z małych fragmentów o charakterystycznych kształtach. Najczęściej to 500, 1000, 1500 i 2000 elementów. Wczorajsze święto skłoniło mnie do stworzenia kolejnego wpisu na blogu, wpisu, który już od jakiegoś czasu chodził mi po głowie. Pomyślałam sobie, że podzielę się tym, w jaki sposób udało mi się wprowadzić puzzle do mojej szkoły i co dzięki temu osiągnęłam.  Zaczęło się od zakupu pudełka, na którym widoczni byli bohaterowie "Harrego Pottera". Przyniosłam je do szkoły i położyłam w klasie bez komentarza. Uczniowie kolejnych klas, którzy  przychodzili na lekcje, zauważali pudełko i dopytywali, czy puzzle będzie można poukładać. Ucieszyło mnie to zainteresowanie, bo to potwierdzało, że pomysł "chwycił&q

Zafascynowana prostotą tej tradycyjnej gry rzuciłam się w wir wymyślania nowych pomysłów wykorzystania jej na języku polskim. W poprzednim wpisie pojawiło się  Przedwiośnie . Dziś kolejne dwa pomysły. Tym razem do wykorzystania w szkole podstawowej i ponadpodstawowej - czas na III cz. "Dziadów" i "Żonę modną". Pomysł na pierwszą lub ostatnią lekcję do "Dziadów" i uporządkowanie treści lektury.  Niezbędny będzie tekst utworu oraz poniższe zdjęcia wykonane w Canvie w formacie kółko i krzyżyk (tic tac to). Zadaniem uczniów jest chronologiczne uporządkowanie scen w oparciu o podane niżej obrazy, podanie ich tytułów oraz określenie tematyki każdej z nich, a także uzupełnienie tego, czego brakuje. Nauczyciel może określić tu ilość zdań, które powinny się pojawić (np. trzy). Polecenie może też brzmieć: Opisz zdjęcie w trzech zdaniach, odnieś je do konkretnej sceny z III cz. "Dziadów". Następnie ułóż sceny chronologicznie. Notatkę uzupełnij o sceny, któr