MISTERIUM MĘKI PAŃSKIEJ

Rozpoczął się Wielki Post. To okazja do zadumy i refleksji nad sensem życia i istotą człowieczeństwa. W wielu szkołach w tym okresie będą odbywać się rekolekcje wielkopostne, stąd pomysł na to jak je urozmaicić. Być może wielu polonistów przy współpracy z katechetami będzie przygotowywać w swoich szkołach program rekolekcji, dlatego dziś dzielę się z Wami scenariuszem Misterium Męki Pańskiej, który stworzyłam jakiś czas temu na potrzeby mojej szkoły. Można go wykorzystać w szkole ponadpodstawowej, gimnazjum lub w ostatnich klasach szkoły podstawowej. W tym roku postanowiłam ponownie go wykorzystać w liceum. Słowa wygłaszane w scenariuszu przez narratora są wciąż aktualne. Ich celem jest nakłonienie młodych ludzi do zatrzymania się na chwilę w tempie życia oraz zastanowienie się nad jego sensem i wartością. Tegoroczny spektakl chciałabym wystawić w kościele ze względu na klimat miejsca. Czy mi się uda? Zobaczymy... 

Zachęcam do lektury scenariusza. Materiał opracowały: Agata Karolczyk-Kozyra, Barbara Zyto

MISTERIUM MĘKI PAŃSKIEJ

Uczniowie biorący udział w przedstawieniu ubrani są w czarne stroje, jedynie postać Chrystusa ubrana jest w białą albę.

Wykorzystywana muzyka pochodzi z filmu „Pasja” w reżyserii Mela Gibsona.

Zamiarem reżyserów jest operowanie w spektaklu symbolem, światłem i muzyką.

Spektakl rozpoczyna się melorecytacją wiersza ks. J. Twardowskiego „Rachunek dla dorosłego”

Jak daleko odszedłeś

od prostego kubka z jednym uchem

od starego stołu ze zwykłą ceratą

od wzruszenia nie na niby

od sensu

od podziwu nad światem

od tego co nagie a nie rozebrane

od tego co wielkie nie tylko z daleka,

ale i z bliska

od tajemnicy nie wykładanej na talerz

od matki, która patrzyła w oczy, żebyś nie kłamał

od pacierza

Narrator siedzi poza sceną, jest niewidoczny lub siedzi wśród widowni. Podczas całego przedstawienia słychać tylko jego głos.

Narrator:

"Nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: "Idźcie i przygotujecie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć". Oni Go zapytali: "Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?" Odpowiedział im: "Oto gdy wejdziecie do miasta spotka się z wami człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie, i powiedzcie gospodarzowi: "Nauczyciel pyta cię: gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?" On wam wskaże salę dużą, usłaną; tam przygotujecie". Oni poszli, znaleźli tak, jak im powiedział, i przygotowali Paschę. /Łk 22, 7-13/

Podkład muzyczny.

Narrator:

Jesteśmy w Wieczerniku. Pan Jezus przemienia chleb w swoje Najświętsze Ciało i podaje apostołom. Podaje także nam.

SCENA I

W tle muzyka. Na scenę wchodzą uczniowie ubrani na czarno. Przygotowują Paschę. Kiedy wszystko jest już gotowe wchodzi Jezus z uczniami. Zasiadają do stołu.

Jezus: Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z Wami, zanim będę cierpiał. Już

jej więcej spożywać nie będę.

/wstaje, przepasuje się prześcieradłem i zaczyna umywać uczniom nogi/

Pozwól Piotrze, chcę umyć wam nogi.

Piotr: Panie...

Jezus: Jeśli Cię nie umyję, nie będziesz mógł być ze Mną. Wy jesteście czyści, ale   nie wszyscy...

Dałem wam przykład, abyście i wy tak czynili. /Jezus zasiada do stołu i rozpoczyna wieczerzę/

Jezus: /bierze chleb/ Ojcze, bądź błogosławiony, bądź uwielbiony w tej godzinie.

/łamie chleb i rozdaje uczniom/ Bierzcie, to jest Ciało moje.

Zmiana podkładu muzycznego

/bierze kielich i podaje uczniom/ Ojcze, wielbię Cię, dziękuję, że pozwoliłeś mi spożyć Paschę. Bierzcie i pijcie, to moja Krew Przymierza, która za was i za innych będzie wylana. Czyńcie to na moją Pamiątkę.

Judasz ucieka od stołu.

Jezus: Dzieci moje, czy brakowało Wam czego, kiedy byłem z wami? Wytrwaliście ze mną aż dotąd. Bądźcie błogosławieni. Oto zbliża się godzina moja...

/wstają od stołu, odchodzą/

Na scenie gaśnie światło i robi się ciemno. Słychać tylko głos narratora.

Narrator:

Daję siebie

wam

słabym

grzesznym

nędznym

byście byli

mocni

przemienieni

odnowieni

będziecie mnie spożywać

dajcie się spożywać innym

                                                                            SCENA II

Podkład muzyczny

Narrator:

Jesteśmy w Ogrójcu. Pan Jezus modli się do swego Ojca za mój grzech, za grzech każdego z nas. Jezus dobrowolnie zgadza się na cierpienie. Rozpoczyna się Męka Pana Jezusa.

Słychać śpiew ptaków.

Pan Jezus: Jest mi smutno, czuwajcie i módlcie się ze mną, bracia.

                  

                       Ojcze, boję się. Lęk mnie ogarnia. Czuję, że zbliża się chwila mojej

Męki. Ojcze jeśli możesz, oddal ode mnie ten kielich, ale nie moja wola a Twoja niech się spełni. Pomóż mi Ojcze, dodaj mi sił.

Uczniowie: Piotr, Jakub, Jan śpią.

 Pan Jezus: Piotrze, wy śpicie? Czy nie mogliście być ze mną choć jednej godziny?

Piotr: Przebacz Panie. Od tej chwili będziemy czuwać!

Uczniowie na kolanach modlą się w ciszy, później znów zasypiają.

Wchodzi Anioł.

Anioł: Nie bój się! Ja jestem z Tobą!

Słychać głos narratora zza sceny.

Narrator:

Daję wam dar modlitwy

w samotności

bólu

lęku

weźcie na waszą drogę

życia wśród ludzi

hałasu

utrudzenia

Wchodzą żołnierze na czele idzie Judasz; uczniowie zrywają się ze snu.

Judasz: Witaj Mistrzu! /podchodzi do Jezusa i całuje Go/

Pan Jezus: Judaszu, pocałunkiem wydajesz mnie w ręce złych ludzi.

                  /zwraca się w stronę żołnierzy/

                  A wy, kogo szukacie?

Żołnierze: Jezusa!

Pan Jezus: Ja nim jestem.

                  /żołnierze chwytają Jezusa/

Piotr: Zostawcie Go, zostawcie mojego Mistrza! /wyciąga miecz i uderza żołnierza

         w ucho/

Pan Jezus: Piotrze, schowaj miecz! Musi się wypełnić to, co ma być!

Żołnierze prowadzą Jezusa i krępują Mu sznurem ręce. Gaśnie światło. Podkład muzyczny.

SCENA III

Na scenie: Jezus, Arcykapłan na scenie. Tłum pod sceną.

Arcykapłan: Czy Ty jesteś Synem Bożym?

Pan Jezus: Tak. Ja Nim jestem.

Arcykapłan: Jak On śmie mówić coś podobnego? On syn cieśli, mówi, że jest

Synem Boga! On bluźni przeciwko Bogu! Co mam z Nim zrobić? Na jaką karę zasłużył ?

Tłum: Na śmierć z Nim! Na śmierć! Ukrzyżuj!

Wyprowadzają Pana Jezusa. Na scenie gaśnie światło. Muzyka.

SCENA IV

Na scenie pojawiają się ludzie, rozmawiają ze sobą, między nimi Piotr.

Kobieta I: /zwraca się do Piotra/ Czy ty nie jesteś przypadkiem uczniem Jezusa. Poznałam cię!

Piotr: Ja uczniem Jezusa? Skądże znowu, nawet Go nie znam!

Kobieta II: Ten człowiek jest tym, który towarzyszył Jezusowi!

Piotr: Kobieto, nie wiem, co mówisz!

Żołnierz: Przecież widziałem cię minionej nocy w ogrodzie.

Piotr: To nie prawda! Nie znam tego człowieka! Nie jestem jego uczniem!

Słychać pianie koguta; Piotr płacze.

SCENA V

Narrator /zza sceny/:

Jesteśmy na dziedzińcu rezydencji namiestnika rzymskiego, okupanta. Żydzi przypominają mu o jego zależności od cesarza i kuszą polityczną karierą.

Na tronie siedzi Piłat; Arcykapłan i jego służba przyprowadzają Jezusa do niego.

Piłat: Po co przyprowadziliście tutaj tego człowieka?

Tłum: On musi umrzeć!

Piłat: A cóż On takiego zrobił?

Tłum: Bogiem się nazywa!

Piłat: Dzisiaj jest szabat, więc zgodzę się na wypuszczenie jednego z więźniów.

Wybierzcie sami, którego mam uwolnić: Jezusa czy Barabasza?

Tłum: Barabasza! Precz z Jezusem!

Piłat: Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Każę Go więc wychłostać i uwolnię.

/żołnierze wyprowadzają Jezusa; na ekranie pojawia się scena biczowania z filmu Mela Gibsona „Pasja”; następnie Piłat znów przyprowadza Jezusa i stawia Go na środku sceny/

Piłat: Oto Człowiek!

Tłum: Niech umrze! Ukrzyżuj Go! Uwolnij nam Barabasza!

Podchodzi sługa i przynosi misę z wodą i ręcznik.

Piłat: /myje ręce/ Nie jestem winien śmierci tego sprawiedliwego. Nie widzę w Nim

żadnej winy. /wychodzi/

Słychać głos narratora, na scenie jest ciemno.

Narrator:

Daję wam przestrogę

byście

bardziej cenili

posłuszeństwo niż samodzielność

sprawiedliwość niż ludzkie uznanie

prawdę niż życie

Podkład muzyczny

SCENA VI

Narrator:

Jesteśmy świadkami wyroku Piłata: kazał Jezusa ubiczować i skazał Go na ukrzyżowanie. Niesprawiedliwy wyrok. Jezus jednak się nie broni.

Tłum: Na śmierć, na śmierć z Nim!

Wkładają Jezusowi belkę na ramiona i prowadzą.

Jezus upada – cisza

Narrator:

Daję wam cierpienie

byście w chorobie

bólu

krzywdzie

dostrzegli Mój dar

umocnienia

na drodze świętości

Żołnierz: Wstawaj! /szarpie Jezusa/

Matka Boża spotyka Jezusa Podchodzi do Niego, nic nie mówi, dotyka Jego ramienia.

Narrator:

Daję wam Moją Matkę 

otulającą

łagodnością spojrzenia

chroniącą przed okrucieństwem świata

Żołnierz: Szymonie, bierz ten krzyż!

Narrator:

Daję wam posłuszeństwo

które Cyrenejczykowi zamieniło przymus

w błogosławiony udział

w Mojej misji

Święta Weronika wychodzi z tłumu i ociera Twarz Pana Jezusa

Pan Jezus znów upada. Żołnierze szarpią Go i podnoszą.

Na drodze płaczące kobiety.

Pan Jezus: Nie płaczcie nade mną, ale nad sobą i waszymi dziećmi.

Pan Jezus trzeci raz upada. Żołnierze mocno Go szarpią i zrywają z Niego szaty. Zasłonięcie kurtyny. Słychać przybijanie do krzyża.

Cisza.

Po odsłonięciu kurtyny, na scenie stoi wielki krzyż.

Narrator:

Daję wam ból osamotnienia

trawiący serce

gdy zostaniecie wprowadzeni

na szczyt własnej Golgoty

Daję wam trud przebaczenia

winowajcom

krzywdzicielom

nieprzyjaciołom

jednoczący was ze Mną

w cierpieniu

odrzuceniu

SCENA VII

Zza sceny słychać głos Chrystusa i złoczyńców.

Pan Jezus: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.

Tłum: Zawisł wreszcie.

         Opowiadał, że jest Synem Boga, a On wcale Mu nie pomógł.

         Powiedział, że wszystko może, to niech teraz zstąpi z krzyża.

Złoczyńca I: Jeżeli jesteś Synem Bożym, to wybaw samego siebie i nas!

Złoczyńca II: Czy ty się Boga nie boisz? My słusznie odbieramy karę za swoje

         grzechy, a On niczego złego nie zrobił... Uzdrawiał, przebaczał, wskrzeszał, karmił głodnych, pomagał...Panie wspomnij na mnie, gdy będziesz w swoim Królestwie.

Pan Jezus: Dziś ze mną będziesz w raju.

Narrator:

Daję wam dar skruchy

po każdym grzechu

w każdej sytuacji

otwierający wasze serca

na Moją obietnicę zbawienia

Matka Boża i św. Jan klęczą pod krzyżem. Głos Pana Jezusa słychać zza sceny.

Pan Jezus: /do Matki/ Niewiasto – oto Syn Twój.

Pan Jezus: /do św. Jana/ Synu – oto Matka Twoja.

Narrator:

Daję wam dar Syna

i dar Matki

dar Bożego dziecięctwa

i dar duchowego macierzyństwa

Dzięki nim zawierzycie Mi siebie

i dacie się prowadzić

czułą dłonią Matki

Pan Jezus: Ojcze, w ręce Twoje oddaję ducha mego.

Pan Jezus umiera Nagranie burzy. Cisza

Zasłonięcie kurtyny. Słychać głos Narratora

Narrator:

Daję wam dar zawierzenia Bogu

w sytuacjach opuszczenia

ogołocenia

pustyni

nocy

byście mogli zawsze

trwać i wytrwać

w miłości

SCENA VIII

ZMARTWYCHWSTANIE JEZUSA

Na scenie stoi Krzyż, przez który przerzucone jest białe płótno – symbol Zmartwychwstałego Jezusa. Wchodzą kobiety z olejami wonnymi i uczniowie – Piotr i Jan. Zza sceny dobiega głos Narratora.

Narrator:

Daję wam dar nadziei

mocniejszy niż

śmierć

grzech

nienawiść

Daję wam dar wiary

odsuwającej kamienie tego świata

Daję wam dar miłości

ogarniającej każdego

Bo za każdego przeszedłem drogę

od śmierci do życia

Kurtyna opada. Słychać muzykę. Po chwili kurtyna odsłania się, na scenie Jezus zmartwychwstały stoi na środku i pokazuje przebite dłonie.

Pan Jezus: Pokój Wam! Nie bójcie się! To Ja jestem!

Podkład muzyczny

Na scenę powoli wchodzą wszyscy aktorzy – jeden po drugim i ustawiają się w różnych jej punktach. W dłoniach trzymają zapalone świece. W formie rozmowy ze sobą (każdy po jednym lub dwóch wersach) recytują wiersz ks. J. Twardowskiego „Wielkanocny pacierz”. W tle bardzo cicho słychać muzykę.

Nie umiem być srebrnym aniołem –

ni gorejącym Krzakiem –

Tyle Zmartwychwstań już przeszło –

a serce mam byle jakie.

Tyle procesji z dzwonami –

tyle już alleluja –

a moja świętość dziurawa

na ćwiartce włoska się buja.

Wiatr gra mi na kościach mych psalmy –

jak na koślawej fujarce –

żeby choć papież spojrzał

na mnie – przez białe swe palce.

Żeby choć Matka Boska

przez chmur zbite wciąż deski –

uśmiech mi Swój zesłała

jak ptaszka we mgle niebieskiej.

I wiem, gdy łzę swoją trzymam

jak złoty kamyk z procy

zrozumie mnie mały Baranek

w najcichszej Wielkiej Nocy –

Pyszczek położy na ręku –

sumienia wywróci podszewkę –

Serca mojego ocali

czerwoną chorągiewkę.

W scenariuszu wykorzystano następujące materiały:

1.     Wioletta Janiak, Misterium Męki Pańskiej.

2.     Jan Twardowski, Rachunek dla dorosłego.

3.     Jan Twardowski, Wielkanocny pacierz.

4.     Marzena Staszewicz, Droga krzyżowa. Wychowawca. Miesięcznik nauczycieli i wychowawców katolickich. 2/2002

5. Zdjęcie z internetu.