Lekcję zaplanowałam w szkolnej auli. Chcąc wprowadzić element zaskoczenia, niespodzianki i oczekiwania na ciekawą lekcję, dzień wcześniej poprosiłam uczniów, by następnego dnia ubrali się wygodnie (aby nic nie krępowało im ruchów) oraz przynieśli karimaty. Pojawiły się pytania typu: "co będziemy robić?", jednak nie powiedziałam nic więcej.
Następnego dnia wkroczyłam do szkoły z tajemniczą pufą, która po brzegi była wypełniona klockami LEGO. Zamkniętą postawiłam na środku auli.
Podzieliłam uczniów na czteroosobowe grupy. Wybrałam liderów, którzy sami dobrali sobie zespoły. Poprosiłam, by usiedli na karimatach w rożnych miejscach sali oraz otworzyli tekst tragedii Sofoklesa. Na warsztat wybrałam Parodos, czyli wejściową pieśń chóru. Głośno odczytałam wybrany fragment utworu i poprosiłam, by uczniowie zrobili to ponownie po cichu. Słowa niezrozumiałe uczniowie wyszukiwali w słownikach.
Kolejnym etapem była praca z klockami LEGO. Otworzyłam tajemniczą pufę. Oczom uczniów ukazał się niespodziewany widok. Wytłumaczyłam na czym polega zadanie. Pracując w małych zespołach, młodzież za pomocą klocków przedstawiała przeczytane treści. W ten sposób dokonywała wizualizacji tekstu, jednocześnie wykazując się jego znajomością i zrozumieniem. Czas poświęcony na tę część to jedna lekcja.
Po twórczej pracy z tekstem i klockami LEGO nadszedł czas na dyskusję. Jej poświęcona jest kolejna godzina lekcyjna. Uczniowie omawiają kolejne budowle, zwracając uwagę na to co zostało w nich przedstawione. Istotne jest, by prace były omawiane początkowo przez grupy, które nie uczestniczyły w ich tworzeniu. Zadaniem uczniów jest odszukać w wizualizacjach to, co z tekstu uwzględnili ich autorzy. Na koniec twórcy włączają się do dyskusji i konfrontują swoją koncepcję z wypowiedziami kolegów.
Metoda ma wiele zalet i z pewnością sprawdza się na lekcjach języka polskiego w szkole ponadpodstawowej. Za jej pomocą realizujemy następujące cele zawarte w podstawie programowej z języka polskiego do szkół ponadpodstawowych:
1) doskonalenie umiejętności myślowo-językowych, takich jak: czytanie ze zrozumieniem, formułowanie pytań i problemów, posługiwanie się kryteriami,
uzasadnianie, wyjaśnianie, klasyfikowanie, wnioskowanie, definiowanie, posługiwanie
się przykładami
2) zdobywanie umiejętności formułowania samodzielnych i przemyślanych sądów,
uzasadniania własnych i cudzych sądów w procesie dialogu we wspólnocie dociekającej
3) łączenie zdolności krytycznego i logicznego myślenia z umiejętnościami wyobrażeniowo-
-twórczymi;
4) rozwijanie narzędzi myślowych umożliwiających uczniom obcowanie z kulturą i jej
rozumienie;
W zakresie umiejętności zawartych w podstawie programowej, pracując metodą LEGO LOGOS kształcimy:
1) kreatywne i abstrakcyjne myślenie – obejmujące: wnioskowanie, abstrahowanie, rozumowanie, wyobrażanie
sobie, sądzenie, rozwiązywanie problemów, twórczość;
2) czytanie ze zrozumieniem – umiejętność łącząca zarówno rozumienie sensów, jak i znaczeń symbolicznych
wypowiedzi;
3) umiejętność komunikowania się;
4) kreatywne rozwiązywanie problemów z różnych dziedzin ze świadomym
wykorzystaniem metod i narzędzi wywodzących się z informatyki, w tym
programowanie;
5) umiejętność samodzielnego docierania do informacji, dokonywania ich selekcji, syntezy
oraz wartościowania, rzetelnego korzystania ze źródeł;
6) umiejętność współpracy w grupie i podejmowania działań indywidualnych.
Jak widać zatem dzięki zastosowaniu tej metody nie tylko budujemy pozytywną atmosferę podczas lekcji, ale przede wszystkim kształcimy wiele umiejętności zgodnych z podstawą programową. Jestem pewna, że wiele razy jeszcze będę pracować na swoich lekcjach w ten sposób.
Czy Wy także pracujecie w ten sposób? A może uważacie, że metoda zupełnie nie nadaje się do liceum? Jakie są Wasze refleksje na ten temat? Podzielcie się nimi w komentarzach.
Kreatywny polonista
Agata Karolczyk-Kozyra
Komentarze
Prześlij komentarz